Rozdział 4

      22:38, mieszkanie Chess

               Cesaria siedziała na kanapie w salonie i jadła jogurt truskawkowy. Zastanawiała się, co będzie, gdy pieniądze babci się wyczerpią. Fakt, było ich jeszcze dość dużo, ale wszystko ma swój koniec, prawda? Dziewczyna znudzona ,,skakała" po kanałach telewizyjnych w poszukiwaniu ciekawego programu. Natrafiła na wiadomości.
- Na plaży w Los Angeles dziennikarze przyłapali Samanthę Bennington, żonę Chestera Benningtona, wokalisty słynnego zespołu rockowego Linkin Park. Kobieta była tam z młodszym od siebie mężczyzną. Zapytana o Chestera odpowiedziała krótko: ,,To przeszłość." Czy to naprawdę koniec słynnego małżeństwa?... - mówił prezenter telewizyjny. Chess nie usłyszała nic więcej, bo wyłączyła telewizor i wstała z kanapy. ,,Kolejny rozwód. Dobrze, że nie mam męża, ani chłopaka. Z miłością są same problemy."- myślała, gdy myła pojemnik po jogurcie. Nawet nie zastanawiała się kto to Chester Bennington, czy jego żona. Nie zwróciła na nich większej uwagi.

*** Ranek, godz. 6:56 ***
  
              Cesarię obudził dziwny chłód. Jakby okna w mieszkaniu były otwarte.Otworzyła oczy i rozejrzała się po sypialni. Nic, żadnych niepożądanych śladów. Wstała z łóżka i udała się do salonu. To, co zobaczyła zmroziło jej krew w żyłach. Przed jej oczami znajdował się wielki bałagan. Sofa była wywrócona, doniczki z kwiatami rozbite, zniknął też telewizor. Co dziwniejsze, okna były zamknięte. Dziewczyna skupiła swoje myśli i zaczęła rozważać nad wydarzeniami minionej nocy. ,,Ten chłód... Skąd on się wziął? I dlaczego nic nie słyszałam?". W pewnej chwili poczuła lekki ból na lewym ramieniu. Spojrzała na nie i ujrzała ślad, niczym po wbiciu igły. ,,Wszystko jasne, uśpili mnie. Najpierw wpuścili mi do pokoju środek usypiający, ale on nie działa zbyt długo, więc wstrzyknęli mi coś mocniejszego. Tylko jak oni zdobyli takie specyfiki?" Myślała ,,oni", bo miała wrażenie, że nie zrobiłby tego jeden włamywacz. Była też pewna, że nie byli to żadni amatorzy. Nagle ją oświeciło. Pieniądze! Pobiegła szybko z powrotem do sypialni i zaraz znalazła się przy szafie. Otworzyła ją i pośród rozwalonych ubrań wygrzebała kopertę. Błyskawicznie ją otworzyła, i zobaczyła, że brak w niej jakichkolwiek pieniędzy. Pocieszał ją tylko fakt, że na koncie w banku miała około 10 000 dolarów. Mimo to, w kopercie znajdowało się niegdyś znacznie więcej. W banku trzymała bardzo mało, bo po prostu im nie ufała. Zrezygnowana Chess wróciła do salonu. Usiadła na środku pokoju, na podłodze i skryła twarz w dłoniach.

                   ***

godz.12:48, dom Chestera

- Chester, weź się w garść. Przecież musimy tam kiedyś wrócić, prawda? - tłumaczył Mike przyjacielowi. Odkąd Bennington znalazł list, nie chciał nigdzie wychodzić, a przecież musieli znów znaleźć się w studiu. Byli umówieni z resztą chłopaków, aby omówić szczegóły następnego koncertu. Michael poważnie zastanawiał się, czy jego też nie trzeba będzie odwołać.
- Przecież możesz zrobić to beze mnie -  odpowiedział obojętnie wokalista. Siedzieli w jego kuchni i popijali kawę. Raper od godziny próbował namówić go na wyjście z domu. Bezskutecznie.
- Dobra. Siedź tu na dupie nadal. Wtedy na pewno wszystko ci się ułoży - syknął Spike. Zaraz po tym chwycił kurtkę i wyszedł trzaskając drzwiami. Chester tylko spojrzał w jego stronę, a potem odchylił się do tyłu na krześle i wpatrzony w sufit powiedział cicho:
- Życie jest do dupy.

 ***

Po wyjściu z mieszkania Chestera, Mike wsiadł do samochodu i pojechał do studia. Nie chciał wracać do domu, sam nie wiedział dlaczego. Gdy dojechał do swojego miejsca pracy, innych członków zespołu jeszcze nie było. Shinoda zajął się potwierdzaniem informacji związanych z odwołanym koncertem.
Około godziny czternastej pojawił się Brad. Nadal lekko utykał. Widząc Mike'a siedzącego za biurkiem w swoim gabinecie postanowił wejść.
- Mogę? - spytał uchylając drzwi.
- Jasne, wejdź - odpowiedział Spike nawet nie podnosząc wzroku znad papierów.
- Koncertu nie będzie prawda?... - spytał smutno BBB.
- Nie będzie. Nie przejmuj się.
- Niby jak? To wszystko moja wina.
- Przestań. Chodź już lepiej do pokoju głównego. Pewnie reszta się już zjawiła - Mike próbował ominąć temat. Jeszcze tego mu brakowało, żeby kolejny przyjaciel zaczął się nad sobą użalać.
Po spotkaniu z zespołem był wykończony. Zmęczyły go ciągłe pytania o Chestera. Musiał im wszystko wytłumaczyć, a to było dla niego bardzo ciężkie.
Tymczasem Brad pojechał na wizytę kontrolną do szpitala. Doktor chciał obejrzeć jego kostkę. Fakt, iż bolała go noga nie przeszkadzał mu w prowadzeniu samochodu. Po chwili był już w klinice.
- Wszystko w porządku panie Delson. Może pan już iść - powiedział lekarz, gdy gitarzysta ubierał lewego buta.
- Dziękuję. Do widzenia - pożegnał się i wyszedł z gabinetu. Dostał tylko nakaz nie przemęczania nogi i receptę na maść, którą miał smarować kostkę.
Delson był już w połowie drogi do domu, gdy zobaczył coś, czego dla własnego dobra widzieć nie powinien...

____________________

Jest! W końcu się doczekaliście! :D Przepraszam, że tak długo, zabijcie mnie ;_;
I uwaga, ogłaszam mini konkurs na nazwę bloga :)
W komentarzach piszcie Wasze propozycje, ja później wybiorę najlepszą, a zwycięzcy zadedykuję piąty, przełomowy rozdział! :D
Nie myślcie, że Was wykorzystuję, po prostu chcę żebyście mieli jakiś udział w życiu bloga. :)
I pamiętajcie, że jeśli komentujecie z anonima, to podpiszcie się. Muszę Was przecież odróżnić, prawda? ;)
Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Komentujcie i bierzcie udział w konkursie! Uwierzcie, opłaca się :D