Rozdział 1

- Chester! - w studiu było słychać nawoływania wściekłego Rob'a. - Chester, wyłaź!
- Co jest? - spytał Mike podchodząc do perkusisty stojącego na środku korytarza.
- Jak to co? Chester rozwalił mi perkusję, bo grał w piłkę z Phoenix'em.
- Grali w piłkę?! Tu, w studiu?! - Raper nie mógł uwierzyć w słowa kolegi. Chociaż z drugiej strony, po chłopakach można spodziewać się wszystkiego...
- Tak! I rozwalili mi największy bęben! - zniecierpliwił się Robert. - Dave gdzieś się ulotnił, ale przed chwilą widziałem Chestera. Śmiał się głupkowato i przede mną uciekał.
- Hej Rob! Nie dogonisz mnie! - zza ściany wyłonił się wesoły Bennington.
- Może i nie, ale odkupujesz mi bęben! - perkusista był wściekły, ale ten drugi zwyczajnie to lekceważył. Wystawił mu tylko język i ponownie zniknął za ścianą. Wkurzony Rob odszedł szybkim krokiem i wparował do najbliższego z pokoi.
Mike przypatrywał się całemu zdarzeniu.
- Zachowują się jak dzieci... - westchnął i odwrócił się na pięcie.
                                                       ***
Cesaria szła mokrą ulicą w stronę małego butiku. Kolejna rozmowa o pracę. Pewnie znowu nic z tego nie wyjdzie, ale warto spróbować. Podeszła do drzwi, złapał za klamkę i pewnym krokiem wkroczyła do środka. Wszyscy znajdujący się w pomieszczeniu zwrócili twarze w jej stronę. Przyzwyczaiła się, zrozumiała, że ludzie nie tolerują oryginalności, innego wyglądu. Każdy się na nią gapił, gdy przechodziła przez cały sklep i podeszła do kasy.
- Dzień dobry, ja w sprawie rozmowy o pracę.
- Oczywiście. Proszę za mną. - odpowiedziała kasjerka i odprowadziła ją do wąskiego, małego korytarzyka. - Drugie drzwi po lewej. - rzuciła i odeszła.
Chess weszła do pomieszczenia.
- Dzień dobry... - zaczęła, ale młoda kobieta siedząca za biurkiem przerwała jej.
- Witaj. Proszę, usiądź. Ty w sprawie pracy?
- Tak. - powiedziała i usiadła. Była zdziwiona, że rozmówczyni od razu przeszła jej na ,,ty". Może to dlatego, że były w podobnym wieku?
- Dobrze, zaczynajmy. Jak się nazywasz i ile masz lat?
 - Nazywam się Cesaria Abercombe, mam 21 lat. - właścicielka butiku miała ciemnogranatowe, falowane, długie włosy, zielone oczy i delikatną urodę. Jej uszy zdobiły średniej wielkości tunele, ok. 20mm, oraz wiele innych kolczyków. Na twarzy także widniało kilka podobnych ozdób. Policzki, dolna warga na środku i nos w miejscu pomiędzy oczami - tam znajdowały się metalowe kolczyki. Na jej powiekach, czarnym eyelinerem namalowano cienkie kreski.
- Rozumiem. Masz jakieś doświadczenie w pracy w butiku? - zapytała i dopiero po tym wzięła do ręki CV dziewczyny i zaczęła je przeglądać.
- Tak. Pracowałam kilka razy w sklepach z odzieżą, czy obuwiem. - odpowiedziała 21-latka.
- Widzę, że zwalniano cię z nich po krótkim czasie. - zielonooka zdawała się być zniesmaczona. W rzeczywistości chciała sprawdzić, czy dziewczyna przestraszy się słysząc kolejne pytanie:
- Dlaczego? - zapytała podnosząc wzrok na rozmówczynie.
- Myślę, że to z powodu mojego wyglądu. - Chess odpowiedziała ze spokojem, co zadziwiło kierowniczkę. - Zawsze mam na sobie dużo kolczyków, jeszcze ta wytatuowana szyja, ręka, udo i piszczel. Dziwny, oryginalny wygląd. Ludzie tego nie akceptują. - westchnęła. - Zdążyłam się przyzwyczaić.
- Wiem jak to jest. Sama wyglądam podobnie. - uśmiechnęła się lekko druga z kobiet.
- W takim razie, co z moją pracą?
- Przyjmuję cię na okres próbny. Przyjdź jutro na 10:00, dobrze? - poszerzyła swój uśmiech.
- Oczywiście. Dziękuję. - Cesaria odwzajemniła gest i wyszła z gabinetu.

______________________________________________

Witajcie ponownie :)
Chwalcie, krytykujcie, zachwycajcie się, hejtujcie. Każda opinia jest dla mnie ważna. ;)
Zastanawiam się nad zmianą tytułu bloga, bo ten jest za długi i mało chwytliwy. Co proponujecie? :D

♥